National Parc d’Ecrins

’s Ochtends vroeg met prachtig weer stonden we bijna compleet, bepakt en bezakt, op Amsterdam centraal om met de Thalys naar Parijs te vertrekken. In Rotterdam maakte de laatste deelnemer de groep van twaalf compleet. Na een soepele reis kwamen we toen de zon alweer begon te zakken, aan in het schattige plaatsje L’Alpe D’huez. Wat we aantroffen bij de eerste gîte, liet onze enigszins gare en bezweette staat direct verdwijnen: Buiten een prachtig gedekte tafel voor meer dan twintig mensen met aan beide kanten uitzicht over de bergen waar de zon net achter verdwenen was. Het driegangenmenu was fenomenaal en de karaffen wijn op tafel maakte het helemaal af. We moesten ietwat wennen aan de Franse hoeveelheden, maar nadat de kok bij elke gang aan tafel kwam kijken en riep “Finit, Finit”, hebben we toch alles tot het laatste kruimeltje opgegeten.

De volgende ochtend vetrokken we vroeg met de taxi naar de top van de L’Alpe d’Huez. Vandaaruit zou onze voettocht, een groot deel van de GR54, dan echt beginnen. We waren allemaal vol goede moed en de zon straalde vrolijk mee boven de bergtoppen.

Na een eerste stuk asfaltweg omhoog, ging het pad gelukkig al snel over op een klein bergpaadje naar beneden, waarbij het echte berggevoel langzaam begon door te sijpelen. Na een flinke, korte klim op het eind van de wandeling, kwamen we aan in het schattige dorpje Besse, waar we voor de tweede nacht op rij van de luxe van een gîte mochten genieten.

De tweede wandeldag was gevuld met veel zon, zweet en verbluffende uitzichten, de eerste gletsjers in zicht, het eerste kruis en de eerste hut om te slapen. Als groep steeds hechter aan het worden, steeds meer zijn, buiten zijn. Het uitzicht bij de hut was fenomenaal, de mensen van de hut erg gastvrij en qua eten ook meer ingesteld op bergwandelaars. Dus van kaas en room gingen we over op veel groenten, kikkererwten en zuurdesembrood. Met zijn allen genoten van ‘the golden hour’, vervolgens allemaal moe en voldaan in onze eerste lager gekropen (lees allemaal in een rij heel knus naast elkaar.). Maar… dit was ook een hele bijzondere nacht. Namelijk de nacht van de vallende sterren, dus een aantal van ons zijn op verschillende tijdstippen ’s nachts naar buiten gegaan en in totaal zijn er wel bijna honderd vallende sterren gespot. Een waar cadeau.

De volgende ochtend weer vroeg uit de veren een wederom stralende dag tegemoet te beginnen met een pittige klim, waarbij we hoopte op de top te worden beloond met een prachtig bergmeertje. Helaas was deze uitgedroogd. Gelukkig werd dit ruimschoots gecompenseerd door later twee kraakheldere bergmeertjes omringd door het geluid van koeienbellen. Nadat we een stuk door het prachtige hoge berglandschap hadden gelopen, hadden we nog een pittige afdaling van meer dan 1000m in de brandende zon. Pauze houden daarvoor was ook geen pretje, omdat het eigenlijk ronduit te warm was om stil te zitten en er allemaal vliegden mieren en andere insecten waren. Dus bij het eerste beste mini boompje bij de afdaling, bleven we dan ook geruime tijd zitten. Vervolgens konden we in het dorpje waar we uitkwamen nog genieten van een heerlijke crêpe en een glas verkoeling, zodat het laatste stukje naar de gîte in la Grave bijna in sneltreinvaart werd afgelegd. In deze gîte zouden we twee nachtjes verblijven met een rustdag er tussenin.

Op de rustdag zijn de meesten nog met het baantje omhoog gegaan naar de gletsjer de la Meije, waar aan alle kanten verschillende bergtoppen konden worden bewonderd en er voorzichtig wat stapjes op het ijs werden gedaan, waar ook nog een grot met ijssculpturen te bezichtigen was. De dag werd feestelijk afgesloten met een etentje in het dorp. Vervolgens dook iedereen vroeg zijn nest in, want de volgende ochtend wilde we om zeven uur vertrekken, omdat er onweer was voorspeld.

Wat een beleving met zijn allen zo vroeg op pad. De ochtenddauw nog op de planten en bloemen en de zon die heel langzaam achter de bergen vandaan kwam. Bijna de gehele wandeling ging vandaag langs de rivier de Romanche, wat echt een extra dimensie gaf, door het geluid van het bruisende water waar je steeds langs liep. Het laatste stuk omhoog liepen we voor een paar uur door een soort hobbitachtig landschap met prachtige kleuren groen, vlinders, rupsen en zelfs edelweiss. Redelijk optijd kwamen we aan bij de tweede hut Refuge de L’Alpe. Nou dit was de echte hutervaring hoor: Sta-wc’s, geen douche, alleen koud water, en met twee rijen van tien boven elkaar in een lager. De knusheid alom vertegenwoordigd. Met nog andere hutbezoekers aan grote tafels eten uit grote stalen bakken waar dan na iedere gang al het bestek van de hele tafel in werd gelegd.

De volgende dag alweer vroeg op en bij het eerste daglicht begon onze lange dagtocht naar Lac du Pavé. Zelf ben ik na het eerste uur teruggekeerd door een lichte heupblessure en was ik des te blijer toen aan het eind van de dag de groep weer heelhuids bij de hut aankwam met prachtige verhalen, vooral over het toilet dat zo schoon was in het restaurant op de top. Dan merk je toch weer waar de prioriteiten liggen. Sowieso ook bij het eten van citroentaart. Favoriet van deze reis.

Vervolgens brak dan toch echt alweer onze laatste loopdag aan. Wederom in alle vroegte, omdat er later slecht weer was voorspeld. Het eerste stuk nog omhoog, waarbij we voor de laatste keer de prachtige gletsjertoppen om ons heen konden beschouwen. Ook werden er nog een paar laatste foto’s gemaakt van de marmotten die veel te zien waren rondom de hut; Adorable! Op het eind werden we nog getrakteerd met een pittige afdaling vergezeld met de eerste regen van de reis. Gelukkig werden we goed ontvangen in een prachtige gîte in Le monetier les Bains waar we de laatste nacht zouden spenderen en dus ook de laatste avondmaaltijd. Zo druk met lachen en kletsen dat we bijna niet aan eten toe kwamen en de host ons enigszins verbaasd, maar ook wel met een kleine glimlach gadesloeg.

Vervolgens de lange treinreis weer naar huis met nog een pitstop in Parijs van een paar uur waar we met rugzak en al nog even de steile trappen van de Sacré coeur hebben beklommen en onze laatste crêpe met crème du marron naar binnen hebben gewerkt.

Al met al een prachtig avontuur waarbij de vergezichten over de bergtoppen echt magnifiek waren, de natuur en de dieren onderweg prachtig en de gezelligheid van de groep onvergetelijk, met als kers op de taart elke avond en ochtend heerlijk frans eten. Een reis om niet te vergeten!

Geschreven door Sira