2004: Valmalenco in de Italiaanse Alpen*****
Door Arjan van Leest – Afzien, gezelligheid, sneeuwveldjes, natuur, wildkamperen… Kort samengevat de reis naar Valmalenco in de Italiaanse Alpen.
Met z’n elven op pad naar het zuiden met een -voor Nivonbegrippen- luxe vervoermiddel: de trein. Uitgerust kwamen we aan bij het Comomeer. Na een beetje te hebben ingelopen en een pizza met ‘gorgonzola et speck’ te hebben verorberd konden we serieus aan de slag. Al snel werd duidelijk dat we enkele ‘berggeiten’in onze groep hadden. Zij namen dan ook het voortouw bij het passeren van de 2855 meter hoge besneeuwde ‘Passo del Barbacan’. Mede door het goede communiceren en de onderlinge hulp kon deze pas zonder veel problemen worden gepasseerd. Vermoeid kwamen we aan in de andere vallei waar we onze tenten neerzetten op een veldje tussen wat rotsblokken. Het meegebrachte thermo-ondergoed bleek die nacht geen overbodige luxe. ’s Ochtends om 7 uur stond iedereen nog met alles aan om na een paar uurtjes dalen de warme trui te verruilen voor een t-shirt te midden van orchideeën en watervallen.
Rustdag. Uitrusten? Wij? Nee, wat gaan wij doen? Wij gaan lopen! Een lekker tochtje langs een kraakheldere bergstroom zonder rugzak. Heerlijk! ’s Avonds een biertje maar niet te veel want de wekker gaat vroeg.
Aan het eind van de dag blijkt dat Aart een blessure heeft opgelopen. Hij kon helaas niet verder. In groepsoverleg wordt er besloten dat hij samen met zijn onafscheidelijke tweelingbroer terug naar het dorp gaat. Aart zou dan uit kunnen rusten en later zouden zij misschien bij de groep kunnen terugkeren…
Toch wel raar zo met z’n negenen. Het is zo stil zonder die twee. Iedereen hoopt dat ze snel weer kunnen aansluiten. In Chiareggio zouden we de gebroeders weer zien en zou er een definitief besluit vallen over wat te doen. Denkend aan hen lopen we verder. Pasje pakken, zwemmen in een ijskoud bergmeer (stelletje idioten!), koken en voor het eerst overdag regen. Een grote overhangende rots biedt uitkomst tegen het hemelwater. Sommigen maken van de nood een deugd en duiken vroeg het bed in.
Een tocht over verschillende passen test ons uithoudingsvermogen. Je denkt dat je er bent en dan mag je weer een paar honderd meter klimmen. Ach het is lekker weer, wat maakt het uit. Laatste pas gehad, een groot sneeuwveld ligt uitnodigend op ons te wachten.We kunnen 2 dingen doen er langs of er doorheen. Nadat ‘commando Henk’ het voorbeeld had gegeven volgden de anderen snel. Rennend naar beneden tot de zwaartekracht je snelheid inhaalt en dan vallen. Niet iedereen was gecharmeerd van dit ruwe optreden. Waar de een rustig afdaalde zag de ander zijn kans schoon om zijn valtechniek te perfectioneren.
Aart en Koen! Ze zijn er weer en Aart voelt zich fit genoeg om weer mee te lopen. Gelukkig maar, iedereen blij. Even goed eten in de berghut waar de Italianen zich afvragen waarom we met onze tent aan de overkant van de hut kamperen. Zij kennen duidelijk het woordje ‘gezellig’ niet. Rare jongens die Hollanders.
De volgende dag kenmerkt zich door regen. Drijfnat zijn we intussen als we bij een verlaten gebouwtje aankomen. Hier kunnen we wel schuilen. ’s Avonds wordt de kachel weer in bedrijf gesteld en kunnen onze kleren drogen. Het idee om in het huisje te gaan slapen wordt niet uitgevoerd. Beetje ranzig dat huisje. Maar een verlaten jeep blijkt voor twee personen geen probleem te zijn om lekker weg te dromen.
2813 meter. Hoogste punt van de reis en weer kamperen naast de berghut. Met steenbokken als buren en een schitterend uitzicht.
De daling is ingezet. De knieën vragen om aandacht en blaren worden zichtbaar. Heerlijke Italiaanse kaas en worst wordt geconsumeerd toch wordt het ‘klagen’ steeds duidelijker hoorbaar. De vakantie is bijna afgelopen en we willen niet naar huis.
Na nog wat alpenkoeien die ons komen lastigvallen, wat tafelvoetbal in de open lucht komt er een eind aan deze tocht. Het noodweer is inmiddels losgebarsten. Dus wat dat betreft was het geen slechte timing. In de trein proberen sommigen de stemming er nog een beetje in te houden met grappa en bier. In de vroege middag nemen we afscheid van elkaar en gaat iedereen naar huis.
