Uniek aan deze reis

  • Alle seizoenen
  • Gletsjers
  • Gezellige hutten
Bekijk de reisverslagen van vergelijkbare reizen

Stubaier Höhenweg

Oostenrijk

25-08 t/m 04-09-2023

De reis was heel afwisselend qua weer. Het begon als de lente/herfst met veel regen en veel water in de beekjes. Hierop volgde de winter met verse sneeuw, maar uiteindelijk was het nog volop genieten van de zomer met zon en prachtige uitzichten. Bekijk hier een selectie van de foto’s van de reis.

En omdat het zo’n heldhaftige tocht was, hieronder nog een gedicht over de tocht geschreven door Marlijn Chardon:

Stubaier Höhenweg

Op weg naar de heenreis had tante NS diverse verrassingen voor ons paraat,

Gelukkig kwam, mede dankzij hulp van buurman Bas niemand echt te laat.

Vervolgens reed de slaaptrein tergend traag door Brabant en Limburg heen,

En was de conducteur gestresst dranken aan het checken, wat wilde iedereen?

 

Rond 6:30 ging de conducteur luidruchtig rond om zijn ontbijtjes uit te delen,

Daarmee was het liggen op de plankharde bedjes voorbij, geen straf voor velen.

In Innsbruck sloot Marleen zich aan en namen wij lekker vlot de volgende bus,

Het ook kunnen betalen voor deze rit bleek echter een verrassend lastige klus.

 

Bij een bakker vulden we ons water aan en werd gretig koffie afgenomen,

Het stond immers vast dat we daarboven niet zoiets tegen zouden komen.

Via door de zon heetgestookte gondels stegen wij snel naar een hoge skivallei,

Het was lastig alle skitroep en hekken niet te zien, maar het uitzicht maakte blij.

 

De voor de eerste dag geplande lange klim was vanwege krappe tijd geschrapt,

Dankzij die lichtere etappe werd er ondanks het warme weer goed doorgestapt.

De hut lag op een droge plek en had daardoor helaas geen warme douche paraat,

Maar dat gebrek aan water werd later die week op diverse wijzen goedgemaakt.

 

De volgende dag begon grijs en aan de start stond iedereen in vol regenpak-ornaat,

Geen overbodige luxe, de lichte regen hield aan en het was een etappe van formaat.

Aan het einde van de ochtend verscheen daar als een goddelijk geschenk

De aan ons al beloofde eenzame alm, met een hartelijke welkomstwenk.

 

Eigen hartkeks binnen eten, kom toch verder, daartegen geen bezwaar!

En zo zaten wij opeengepakt en zonder jas warmpjes binnen bij elkaar.

De dagvoorraad apfelstrudel hebben we volledig afgenomen,

Uiteraard met warme thee, die wij ons goed lieten bekomen.

 

Geest, lijf en leden weer opgeladen vingen wij de middag aan,

En voor we het wisten zagen we de Frans ZenHutte al staan.

Deze ruime wintersporthut was van alle gemakken voorzien,

Gratis warme douches en een ruim trocken-raum bovendien.

 

Tegen zoveel vochtdoordrenkte bergschoenen viel amper op te drogen,

Zodat onze wandelsokken zich de volgende ochtend vlot vol water zogen.

 

Die dag gingen de hemelsluizen sowieso een standje verder open

Op menig wandelpad kon slechts wijdbeens worden gelopen.

Beek of pad, het verschil was vaak pas goed te onderscheiden

Door roodwitte markering, geplaatst langs een der beide zeiden.

 

Bergbeekjes die het pad kruisten waren plots driemaal zo breed,

Waar de geplande doorwaadbaarheid regelmatig sterk onder leed.

Met wat creatieve omwegen en flinke sprong of ferme stap,

Verwerd een schier onpasseerbare stroom tot behapbare hap.

Edoch, terwijl moeilijke stromen vlot gepasseerd werden door ons,

Zij in het proces van passeren, toch nog menig bergschoen ‘plons’.

 

De hut van Regensburg gaat prat op haar uitstekende cuisine,

Geheel vegetarisch en waar mogelijk biologisch bovendien.

De trockenraum was niet opgewassen tegen zoveel te drogen gear,

En aan gratis WiFi of gsm ontvangst binnen deed men echt niet hier.

Bij gunstige maanstand of goddelijke goodwill was er buiten wel wat 3G.

Maar met binnenschoenen buiten internet halen vond men een abject idee.

 

De cuisine beviel dusdanig goed en ook het weer vroeg zoveel extra tijd

Dat de rustdag een dag werd vervroegd, die startte met een lichtwit tapijt.

Twee kleine ploegen verkenden die rustdag de mogelijke vervolgpaden,

Het sneeuw overdekte blokkenveld was daarbij zeker niet te versmaden.

 

De padbeheerder bevestigde dat de dag erna bovenlangs weer veilig kon,

Dus klommen we de geplande route, het was droog maar met amper zon.

Vanwege het uitdagende traject hadden we deze dag een extra tweetal bij de groep,

Een Israëlisch stel was wat onzeker en deed graag op onze gastvrijheid een beroep.

 

Ondanks sneeuwresten werd de gestelde ‘tijdslimiet’ ruimschoots gehaald,

En na de pas werd met snelle schreden en vaste tred weer verder afgedaald.

De etappe had nog enig venijn in de staart in de vorm van een verrassend steile klim,

Over een weg vol groots verkeer, gelukkig konden we snel het groene dal weer in.

 

De Dresdner hutte was er één die voldeed aan het cliché van de skivakantiehut,

Enorme liftstation nabij, aprés skibar naast de deur en het bestelsysteem was flut.

Tot onze spijt besloot een deelnemer die avond om het hooggebergte en dus ons te verlaten,

Dat de tocht zo technisch uitdagend zou zijn, had ze bij het boeken niet in de gaten.

 

De volgende dag liet zowaar de zon zich weer volop aan ons bont gezelschap zien,

We lunchten langs een beek, er werd volop geklauterd en gezwommen bovendien.

Dat de nieuwe hut slechts koud water te bieden zou hebben kon weinigen deren,

En de omgang met minimaal of geen internetbereik hadden velen weten te leren.

 

De chaos bij het saladebuffet was daarentegen voor menigeen een schok,

Het bij elkaar scharrelen van salade voelde als een ware race tegen de klok.

De dag erna bood weer volop zon en de eerste pauze luierenden we lekker,

Naast- of zelfs in een bergmeertje, het contrast met eerder kon niet gekker.

 

De hut werd die dag al om een uur of twee bereikt en een bonustop diende zich aan,

Maar of een retourtje zou passen was de vraag, dus werd het ‘gaan met die banaan!’.

Met een ‘lekker stevig’ tempo werd de bordjestijd met een factor twee gereduceerd,

Al werd het razendsnelle geklauter op lastig terrein niet door iedereen gewaardeerd.

Een clubje van vier ‘gekkies’ bereikte uiteindelijk comfortabel vroeg de rotsige top,

Een enkeling van hen liep de dag erna trager, sommige benen waren merkbaar ‘op’.

 

De laatste lange loopdag begon ofwél ‘kort maar avontuurlijk’ of rustiger aan,

Na de vele blokken en kabels liet menigeen dat avontuur aan zich voorbij gaan.

Enkele steenbokken lieten zich zien en de avonturiers troffen zelfs een meer,

de route ging omhoog en omlaag, omhoog en weer omlaag, en nog een keer.

 

De route liep langs hellingen over een mooi pad met soms een technischer stuk,

Menig klauterstuk was voorzien van een plaquette over een dramatisch ongeluk.

Nog voor de lunchpauze was dit mentaal uitdagende stuk probleemloos gepasseerd,

En die pauze werden onze ruim belegde, karige hartkeks prompt extra gewaardeerd.

 

Vlak voor de laatste hut verscheen een meertje, maar ook de hut was al in zicht,

Afdalen en daar zwemmen of toch doorgaan, er werd flink gewogen en gewikt.

Uiteindelijk won het vooruitzicht van een koud drankje op een geweldig terras,

Terugkijkend op een mooie tocht hieven we daar gezamenlijk het ijskoude glas.

 

De laatste dag daalden we “als heuse diva’s” af over een rolstoelbreed pad,

Het duurde niet lang of iedereen was die suffe haarspeldbochten ronduit zat.

De alm die een koffiepauze suggereerde was uiteraard om negen uur nog dicht,

En daarmee voelden we ons na een korte pauze wel tot een snelle klim verplicht.

 

Nadat we in vlot tempo weer uit het dal waren gestegen,

Zaten we op het Panoramapad niet om uitzichten verlegen.

Het pad liep vol met leeftijden die je een huttenlager niet snel zult zien,

En was gelardeerd door borden vol tijdgerelateerde weetjes bovendien.

 

Door onhandig gelegen horeca werd de gehoopte luxe lunch toch droge kek,

Maar het uitzicht op de naar Neustift vliegende paraglijders was ook niet gek.

Nadat de gondellift ons in sneltreinvaart naar het dorpje had overgebracht,

Werd de gemiste luxe lunch met ijs gecompenseerd, althans, zo is getracht.

 

Het geopende winkelscala bleek die zondag tot het lokale tankstation beperkt,

Spel tichu kwam voorbij en wat extra hoogtemetertjes werden weggewerkt.

De bus bracht ons in Innsbruck, waar de bergen slechts nabije beloften zijn.

Na de boodschapjes snelden we naar de Hofgarten, plat maar groen, ook fijn.