Uniek aan deze reis

  • Uitdagende tocht met veel hoogtemeters
  • Een 'heerlijke' tocht
  • Op de Italiaans/Franse grens
Bekijk de reisverslagen van vergelijkbare reizen

Val di Susa

Italië en Frankrijk

28-08 t/m 06-09-2015

Het verslag van de 70 kilometer lange Alta Via di Val di Susa. Een uitdagende en weinig belopen huttentrektocht in de nazomer door de Piemontese Alpen. Een tocht met weidse uitzichten en goede Italiaanse en Franse maaltijden.

De reis naar Bardonecchia

Het was vrijdagochtend dat de helft van de groep verzamelde op station Rotterdam. Afgezien van de rugtassen en outdoorkleding herkenden we elkaar vanwege een gezellige voorbereidingsdag. Snel sloten we aan bij de andere helft van de groep, die al in de Thalys naar Parijs zat, alwaar we overstapten op de TGV. Deze bracht ons naar Bardonecchia, Italië. Met de sfeer zat het meteen goed! Tussen de spelletjes en geintjes door volgden de grappige en ontroerende verhalen elkaar op.

Val di SusaNa een goede nacht slaap en een heerlijk ontbijt begon de reis dan echt. De mooie uitzichten op de bergen, die vol in de zon lagen, beloofden veel goeds. Al
snel kwam een flinke klim waarbij lagen kleding als sneeuw voor de zon verdwenen. Na pauzes op mooie plekken en nog meer klimmen, waarbij we een flinke stuwdam passeerden, kwamen we aan bij een hut met een prachtig uitzicht, gelegen in een kom.

Bij de hut was een meertje dat ervoor zorgde dat we elkaar snel uitdaagden om een duik te nemen. Kiezen tussen een warme douche en een koud meertje lijkt geen moeilijke keuze, maar uiteindelijk lag de halve groep in het meertje. Dat ging niet onopgemerkt aan de overige gasten voorbij. Zou het iets te maken hebben gehad met onze zwemkleding…. of het ontbreken hiervan? Er was in ieder geval een trend gezet voor de rest van de week.

De eerste nacht in een hut was ook een goede test voor de groep. We lagen in setjes van vier naast elkaar in een grote open ruimte. ‘Zijn er eigenlijk nog snurkers?’ Als het ’s nachts net zo stil bleef als de reacties dan hadden we de oordopjes niet nodig gehad.

SteenbokPittige dagen en smakelijke beloningen

De twee volgende dagen waren pittig, zowel in hoogtemeters (2300 en 1900 meter per dag) als in afstand, maar dankzij de groepsverrassingen was het goed vol te houden. Zo hadden we ‘krachtkoek’ van Ruud waarvan je zoveel energie kreeg dat je bijna de berg op stuiterde en Engelse drop die wonderbaarlijk niet was gesmolten. De smakelijke en welkome verrassingen in combinatie met de prachtige uitzichten en het zien van de familie steenbok maakten deze pittige dagen erg goed te doen.

Na een flinke loopdag wachtte ons elke avond een beloning. Dit gold voor de mooie uitzichten met kuddes Alpenmarmotten, maar misschien nog meer voor de heerlijke maaltijden. De ene gang was nog lekkerder dan de andere. Telkens waren we verbaasd over de hoeveelheid. Primi, secondi, contorni… Ze volgden elkaar in rap tempo op. Dachten we het over de grens in Frankrijk gemakkelijker te hebben, nou vergeet het maar. Hier kregen we als klap op de vuurpijl nog een kaasplankje met heerlijke, sterke kaasjes. Alsof we nog niet genoeg gegeten hadden, probeerde iemand zelfs het plankje aan te snijden… Dit had vast niets te maken met heerlijke drankjes als wijn, Génépi en spraakwater.

Warming-up bij de berghutDe rustdag kwam deze reis geen moment te vroeg. Afgezien van het feit dat menigeen er fysiek aan toe was (de massagetreintjes werden steeds langer), was dit ook een mooie kans voor Michiel om te proberen aan nieuwe schoenen te komen.  De dag voor de rustdag besloten zijn schoenen de historie op een realistische manier te herleven. Terwijl we over de pas liepen waar Hannibal vroeger met zijn olifanten een barre tocht aflegde om Rome aan te vallen, begonnen de zolen zich van de rest van de schoen af te stoten. Gelukkig wisten Saar en Michiel een mooi nieuw paar schoenen op de kop te tikken waardoor niemand af hoefde te haken. De meegebrachte croissantjes waren een mooie bonus!

VespaDe hut van oma

Na de rustdag liepen we in twee dagen weer Italië in. Daarbij passeerden we, na koffie bij oma, een enorm stuwmeer met interessante forten. Onderweg hielden we een stiltekwartiertje waardoor we ongestoord konden genieten van de prachtige omgeving. Een oplettend oog spotte zelfs Edelweiss: een zeldzaam bloemetje waar ik veel over heb gehoord en nu ook eens in het echt heb gezien. Langzaam klimmend kwam ‘de hut van oma’ in het zicht: een bivakhutje op 2600 meter hoogte waar een vrouw op leeftijd vergezeld van haar kleinkinderen speciaal voor ons naar boven is gelopen. Wat waren haar kookkunsten heerlijk en de hut gezellig! Deze overnachtingsplek (hutje-mutje tegen elkaar op de zolder) was toch wel één van de hoogtepunten van de reis!

Hierna begon de tweedaagse afdaling richting de eindbestemming, Susa. Ondanks het besef dat het einde steeds dichterbij kwam, bleef de stemming goed. Met z’n allen dollend rondom een klassieke Italiaanse Vespa, een Piaggio Ape (zie foto) en het aanschouwen van een perfecte imitatie van een sexy hardwerkende en dorstige lumberjack (beelden kunnen als schokkend worden ervaren en zijn dus niet gepubliceerd) zijn we rustig naar het dal afgedaald.

Alta Via di Val di SusaIn Susa schakelde iedereen vlekkeloos over van een sportieve en actieve houding naar een relaxmodus. Een goed terrasje was zo gevonden en de inkopen voor de terugreis waren ook snel gedaan. Even was het nog schrikken toen ’s avonds bleek dat het hotel waar we zouden overnachten al een maand gesloten was, maar door het scherpe reageren van de reisbegeleiders, Saar en Marleen, werd dit ook snel opgelost.

’s Avonds was er nog tijd voor een feestje waarbij zelfs nog gedanst is met de locals. Na een (trein)reis vol mooie verhalen, spelletjes, nieuwe uitdrukkingen, een heuse mascotte en nieuwe vriendschappen was het in Rotterdam toch echt voorbij. Gelukkig is de reünie al gepland!